Trei furi acâțarâ un embur / pârmâteftu cari avea mulțâ pitaci (pâră di bâcâri) cu el și dicara âl’i li loarâ, ș-l’i mpârțârâ anamisa di el’i. Ma cara nu-avea mâcatâ dauâ dzâli țiva, âl’i lo mari foami, și canâ nu vrea s-ducâ n pâzari s-acumpârâ ti mâcari. Ași arcarâ șcurtița cari sâ s-ducâ. Și cara câdzu pi cama n’iclu, troarâ ș-lo calea.
Ași cum imna, âl’i cadi n cap aestâ minduiari: “Glarlu di mini, tini ai maș a treia parti di ți lom. Nu eara ma ghini s-avea ș-alanti dauâ părțâ?”
Cu aestâ minduiari, l’ia di arucâ fârmac tu ghelâ.
Pânâ eara aestu n pâzari, ș-alanțâ doi n pâduri și zbura s-ul vatâmâ soțlu cându va s-toarnâ și ș-u mpartâ partea a lui anamisa di el’i.
Cându vini aestu cu ghelili nfârmâcati, lu apitrusirâ alanțâ doi, și cara lu murirâ, aștirnarâ masa și șidzurâ s-mâcâ pi arâhati. Ma dupu giumitati di sâhati s-dusirâ și el’i tru lumea alantâ.

Dupâ Mihail Boiagi.