Fabulâ dupâ Esop
Iancu Ianachieschi-Vlahu – “Limba armâneascâ ti sculia primarâ”, 1997.

Vulpea câdzu tu apuț, a cum nu ștea cum s-iasâ, lipsea s-așteaptâ. Un țap cari murea di seati acâță s-u ntreabâ desi apa easti bunâ. Vulpea nu-i spusi ti zorea ți u-avea, ma acâță s-u alavdâ apa, s-dzâcâ că easti extraordinarâ, ș-ași lu-angână țaplu ta sâ s-dipunâ tu apuț. Nâs s-dipusi că murea di seati, a cându u-asteasi seatea acâțarâ deadun cu vulpea s-minduiascâ cum s-iasâ dit apuț. Vulpea dzâsi că mindui țâva multu ahârdzitâ ti-ascâpare a doilor.
- Þâni-ti cu cicioarli di dininti pi stizmâ ș-aproachi-li coarnili și dicara va mi alin io pisti a tali pâltări nsus, va ti trag deapoaea ș-tini, dzâsi vulpea.
Dupâ unâ lungâ cândâseari, țaplu s-cândâsi, nâsâ ansâri pi pâltărli a lui, câlcă pi coarni, inși dit apuț ș-acâță s-dipârteadzâ.
Cându țaplu u câtigursi ți nu-l țâni zborlu, nâsâ sâ șuțâ și-l’i dzâsi:
- Mușatlu a meu, s-aveai ahâtâ minti cât ai per pi barbâ nu-avea ni s-ti dipun’i tu apuț fârâ s-minduieșțâ cum va s-ieși.