agonia
romana

v3
 

Agonia - Ateliere Artistice | Reguli | Mission Contact | ÃŽnscrie-te
poezii poezii poezii poezii poezii
poezii
armana Poezii, Poezie deutsch Poezii, Poezie english Poezii, Poezie espanol Poezii, Poezie francais Poezii, Poezie italiano Poezii, Poezie japanese Poezii, Poezie portugues Poezii, Poezie romana Poezii, Poezie russkaia Poezii, Poezie

Articol Comunităţi Concurs Eseu Multimedia Personale Poezie Presa Proză Citate Scenariu Special Tehnica Literara

Poezii Românesti - Romanian Poetry

poezii


 
Texte de acelaÅŸi autor


Traduceri ale acestui text
0

 Comentariile membrilor


print e-mail
Vizionări: 1691 .



Confesiones de un hijo
proză [ ]

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
de [Richard John Benet ]

2006-04-04  | [Acest text ar trebui citit în espanol]    | 



¡Hola, papá! ¿Cómo estás? ¿Sorprendido? Debo confesarte, que yo también estoy extrañado, y bastante confundido. Todavía no me hago a la idea, de estar acá, charlando contigo; después de tantos años de desencuentros, de lejanía e incomunicación. Creo que ambos tenemos una cuota de culpa, en esta situación. Siempre fuiste orgulloso y parco, poco demostrativo. Pero, por una extraña jugarreta del destino, heredé de ti, justo aquello que más censuraba. Me he descubierto soberbio y hermético con los míos. También, si no vine antes, fue por ese dichoso carácter. O por vergüenza. ¿Cómo explicarte los motivos del distanciamiento? ¿Cómo decirte cuánto me dolía? Yo sabía, que no eras indiferente a esto, que también sufrías en silencio. Yo sabía que querías ver a tus nietos, pero tus diferencias conmigo, no te permitían venir de visita. Y como yo tampoco quería dar el brazo a torcer… pasaron los años. ¿Sabes algo? Ahora esos nietos me cuestionan a mí, y tienen problemas para comunicarse. A veces los veo, como era yo a esa edad. Enojado y hosco. Rebelde y respondón. Sin saber a ciencia cierta, porque estaba enojado, ni contra que. ¡Ah! ¡Viejo! No sabes, cuánto necesitaría tus consejos. ¡Que estúpido! ¿No?
¿Por qué dejé pasar este tiempo? Después de todo, ¿Cómo se mide el tiempo? ¿Por ocasiones pérdidas? ¿Por abrazos que no se dieron? ¿Por lágrimas derramadas en silencio? O, en todo caso, por el porvenir. Papá… ¿Tienes una respuesta para esto? ¿O ya es demasiado tarde?
Es demasiado tarde. El atardecer se puso fresco, y unas nubes grises, adelantaban el otoño. Tomé un puñado de piedritas, y las esparcí sobre las otras. Después arranqué a los tirones, algo de hierba mala de los bordes. Tome el florero, y me acerqué al tacho de basura. Arrojé el contenido, y después, debajo de la canilla limpie el recipiente. Una vez, que estuvo limpio, lo puse con agua, sobre el montículo cerca de la cruz. Siempre pensé que era un estúpido tributo llevar flores, a alguien que en vida, solo le dimos disgustos.
-¡Viejo! Ya es tarde… después la seguimos… ¡Chau!

.  |








 
shim Casa Literaturii, poeziei şi culturii. Scrie şi savurează articole, eseuri, proză, poezie clasică şi concursuri. shim
shim
poezii  Căutare  Agonia - Ateliere Artistice  

Reproducerea oricăror materiale din site fără permisiunea noastră este strict interzisă.
Copyright 1999-2003. Agonia.Net

E-mail | Politică de publicare şi confidenţialitate

Top Site-uri Cultura - Join the Cultural Topsites!